Voir zie see scans.
Porseleinkaarten werden vooral in België veelvuldig geproduceerd, grofweg gedurende de regeerperiode van Leopold I. In de jaren zeventig van de negentiende eeuw raakte de techniek in onbruik omdat men begon in te zien dat de gebruikte kleurpoeders en loodoxide gezondheidsrisico's met zich meebrachten. Vooral Gent, Brusselen Brugge fungeerden als kloppend hart van de porseleinkaartenindustrie. De druktechniek werd vooral gebruikt voor het vervaardigen van visitekaartjes van winkels, fabrieken, zelfstandigen, genootschappen, scholen en dergelijke, maar ook voor menukaarten en concertprogramma's.
Voor het vervaardigen van porseleinkaarten werd karton bestreken met een mengsel van kaolien en loodwit, waarna het middels lithografie bedrukt werd. Door het gebruik van de specifieke grondstoffen en kleurpoeders verkreeg de porseleinkaart een karakteristieke witte glans en textuur.
Tegenwoordig worden porseleinkaarten gezien als een unieke kijk op het leven in de negentiende eeuw.
(Wikipedia)
La carte porcelaine est une sorte de carte de visite apparue au xixe siècle. Imprimée à partir d'une lithographie, la carte est recouverte de céruse, qui lui donne son aspect de porcelaine.
L'industrie de la carte porcelaine est florissante en Belgique, tandis que l'Angleterre, la France et l'Allemagne n'en produiront que très peu. À Bruxelles, Anvers, Mons, Liège, et surtout à Gand et à Bruges, plusieurs ateliers ouvrent à la fin des années 1830.
La carte porcelaine peut servir de carte de visite au commerçant, de carte de vœux au cafetier ou à la société musicale, voire encore de carnet de bal.
Le danger de la céruse ayant été démontré, vers les années 1860, pour celui qui la manipule, on finit par l'interdire et la carte porcelaine s'éteint vers 1865.
(Wikipedia)