Nicholas Alexandrovich, Tsesarevich of Russia
Nicholas Alexandrovich (
Russian:
Николай Александрович; 20 September [
O.S. 8 September] 1843 – 24 April [
O.S. 12 April] 1865) was
tsesarevich—the
heir apparent—of
Imperial Russia from 2 March 1855 until his death in 1865.
Born at the
Alexander Palace in
St. Petersburg and nicknamed "Nixa", he was the eldest son of the
Tsesarevich Alexander Nikolaevich, eldest son of
Emperor Nicholas I, and the
Tsarevna Maria Alexandrovna of Russia. In 1855, his paternal grandfather died, and his father succeeded to the throne as Emperor Alexander II.
In the summer of 1864, Nicholas became engaged to
Princess Dagmar of Denmark. She was the second daughter of
King Christian IX of Denmark and
Louise of Hesse-Kassel and was a younger sister of
the Princess of Wales, later Queen Alexandra and wife of the heir-apparent to the British throne, Albert Edward, who reigned as Edward VII.
Until 1865, Nicholas was thought to have a strong constitution, but early in that year, during a tour in southern Europe, he contracted an ailment that was initially incorrectly diagnosed as rheumatism. Nicholas's symptoms at that time included back pain and a stiff neck, as well as sensitivity to noise and light. He thought little of his ailments, however, and continued his tour in Italy.
His health rapidly worsened, and he was sent to Southern France, but this move brought him no improvement. It was eventually determined that he was suffering from cerebro-spinal meningitis, and it was speculated that this illness of his was caused by a previous accident in a wrestling match, in which Nicholas participated and was thrown down.[1] In the spring of 1865, Nicholas continued to decline, and he died on 24 April 1865, at the Villa Bermont in Nice, France.
It is believed that on his deathbed, Nicholas expressed the wish that his fiancée become the bride of his younger brother and future tsesarevich, Alexander, and in 1866, the couple was married.[2] Nicholas's death at the early age of 21 thoroughly devastated his mother, who was said to have pored obsessively over all aspects of Nicholas's life. Empress Maria never recovered from his death.
In 1867, construction was begun on a chapel named in his honor (fr:Chapelle du tsarévitch Nicolas Alexandrovitch) in Nice, on the exact place where Nicholas was said to have died, and in 1868, the chapel was inaugurated, with his brother Alexander and his wife, the re-christened Maria Feodorovna, in attendance.
Le
tsarévitch1 Nicolas Alexandrovitch (
Nikolaï Aleksandrovitch Romanov, en
russe :
Николай Александрович Романов), né le
8 septembre 1843 (
20 septembre 1843 dans le calendrier grégorien) à
Saint-Pétersbourg et décédé le
12 avril 1865 (
24 avril 1865 dans le calendrier grégorien) à
Nice, était un membre de la
famille impériale de Russie. Il fut surnommé par ses proches « Nixa
2 ».
Le
grand-duc Nicolas Alexandrovitch est le deuxième enfant et le premier fils de l’
empereur Alexandre II et de la princesse
Marie de Hesse et du Rhin. Il ressemble par ses traits et son caractère à sa mère. Les professeurs chargés de le préparer à son rôle d'
empereur de
Russie voient en lui un « être exceptionnel, dont l'intelligence et l'humanité feront merveilles à la tête de l'Empire russe ».
Pour le familiariser avec son peuple, Alexandre II, se souvenant de son propre apprentissage, l’oblige à parcourir la Russie dès l’âge de dix-huit ans. Ces voyages continuels semblent fatiguer le tsarévitch. Il se plaint de malaises qui déroutent les médecins : selon les uns, il se serait froissé la colonne vertébrale en tombant de cheval, selon les autres, il souffre de rhumatismes. À tout hasard, on lui recommande un traitement de bains de mer à Scheveningue, près de La Haye. Et dans l’espoir d'une rapide guérison, ses parents décident de le fiancer à la princesse Dagmar de Danemark. Mais malgré les médicaments, les ablutions et les massages, les douleurs s’aggravent de jour en jour. Nicolas marche courbé comme un vieillard. Les médecins l’expédient à Nice (française depuis 1860). Lorsqu’il y arrive en novembre 1863, il est squelettique et peut à peine se mouvoir. Alors seulement, on s’avise qu’il s’agit sans doute de la tuberculose.
Le tsarévitch reste à Nice pour se soigner. L’impératrice Marie Alexandrovna s’installe aussi à Nice, Villa Bermond. Elle suit avec angoisse les progrès de la maladie de son fils. Dans la nuit du 23 au 24 avril 1865, Nicolas succombe à une crise foudroyante de méningite cérébro-spinale. De Nice, son corps est emmené à Villefranche (aujourd’hui Villefranche-sur-Mer) et embarqué à bord de la frégate Alexandre Nevski pour être inhumé dans la cathédrale Saint-Pierre-et-Saint-Paul à Saint-Pétersbourg.
La famille impériale russe fit bâtir la chapelle du tsarévitch à l’emplacement où le grand-duc Nicolas mourut. Par la suite une grande église orthodoxe fut construite entre 1903 et 1913 à proximité de l’oratoire ; inaugurée en 1912 cette église est souvent qualifiée de « cathédrale russe de Nice ».
À Nice, un boulevard Tzaréwitch à la graphie ancienne et proche de la « cathédrale russe », perpétue toujours le souvenir du grand-duc Nicolas.
Nikolai Alexandrowitsch Romanow (
russisch Николай Александрович, wiss.
Transliteration Nikolaj Aleksandrovič; * 8. September
jul./
20. September 1843greg. in
Zarskoje Selo, heute Puschkin; † 12. April
jul./
24. April 1865greg. in
Nizza) war ein
russischer Zarewitsch.
Im Spätsommer 1843 wurde Großfürst Nikolaus als zweites Kind von Großfürst Alexander und Marie von Hessen-Darmstadt in Zarskoje Selo geboren. Innerhalb der Familie war Nikolai als Nixa bekannt. In seiner leutseligen Art ähnelte er seiner Mutter. Seine Lehrer, die ihn auf seine zukünftige Rolle als Zar von Russland vorbereiteten, beschrieben ihn weiterhin als intelligent und menschlich und sahen in ihm den idealen Mann an der Spitze des Russischen Reiches.
Mit dem Tod seines Großvaters Zar Nikolaus I. Pawlowitsch und der Thronbesteigung seines Vaters wurde Nikolaus am 2. März 1855 als dessen ältester Sohn neuer Thronfolger. Um ihn dem Volk näherzubringen, aber auch motiviert durch seine eigene harte Ausbildung, schickte Alexander II. seinen 17-jährigen Sohn auf mehrere Reisen durch das ganze Reich. Diese Reisen und das raue Klima machten dem Zarewitsch sehr zu schaffen. Er klagte zunehmend über Rückenschmerzen. Die Ärzte konnten sich nicht einigen. Die einen sagten, er habe sich die Wirbelsäule verletzt, als er vom Pferd gefallen sei. Die anderen wiederum vermuteten eine rheumatische Erkrankung. Ohne eine genaue Diagnose erstellt zu haben, riet man ihm auf gut Glück zu einem Aufenthalt im niederländischen Seebad Scheveningen. Trotz Medikamenten und Massagen verschlimmerten sich die Schmerzen von Tag zu Tag, sodass Nikolaus bald nicht mehr aufrecht stehen konnte. Die Ärzte schickten ihn zur weiteren Behandlung nach Nizza. Als er im November 1863 dort ankam, war er nur noch Haut und Knochen und konnte sich kaum noch bewegen. Zudem diagnostizierte man Tuberkulose.
Cathédrale Saint-Nicolas in Nizza
Trotz allem hoffte man auf eine baldige Besserung seines Zustandes. Seine Eltern arrangierten im Sommer 1864 die Verlobung mit Prinzessin Dagmar von Dänemark, Tochter des dänischen Königs Christian IX. Zu einer Hochzeit kam es jedoch nicht mehr. Auf seinem Sterbebett äußerte Nikolaus den Wunsch, dass Dagmar seinen jüngeren Bruder und baldigen Zarewitsch Alexander heiraten sollte. Sie wurde später an dessen Seite unter dem Namen Maria Fjodorowna Zarin von Russland.
Nikolaus blieb zur Behandlung in Nizza, wo sich nun auch seine Mutter niederließ. Verzweifelt verfolgte sie den weiteren Krankheitsverlauf ihres Lieblingskindes. In der Nacht vom 23. auf den 24. April 1865 starb Nikolaus plötzlich an einer Meningitis. Von Nizza aus wurde sein Leichnam nach Villefranche gefahren, von wo er an Bord des russischen Schiffes Alexander Newski nach Sankt Petersburg gebracht und in der Peter-und-Paul-Kathedrale beigesetzt wurde.
Am Sterbeort des Thronfolgers Nikolaus ließ der Zar eine Gedenkstätte einrichten. Von 1903 bis 1913 wurde in der Nähe eine russisch-orthodoxe Kirche errichtet, die bald zur Kathedrale erhoben wurde. Die Kirche liegt in einem kleinen Park am Boulevard du Tzarévitch.
Tsarevitsj Nicolaas Aleksandrovitsj van Rusland (
Russisch: Николай Александрович Романов) (
Tsarskoje Selo,
20 september 1843 -
Nice (
Frankrijk),
24 april 1865) was tsarevitsj en de erfgenaam van de troon van het
Keizerrijk Rusland, vanaf
2 maart 1855 tot zijn dood in
1865. Zijn volledige titel luidde:
Erfgenaam, Tsarevitsj en Grootvorst van Rusland. Hij werd in zijn familie
Nixa genoemd.
Nicolaas werd geboren in Tsarskoje Selo, als oudste zoon van de toenmalige tsarevitsj, de oudste zoon van tsaar Nicolaas I van Rusland en diens vrouw Prinses Maximiliane Wilhelmina Marie van Hessen-Darmstadt. Een van zijn peetmoeders was zijn oudtante koningin Anna Paulowna die gehuwd was met de Nederlandse Willem II. In 1855 stierf zijn grootvader, tsaar Nicolaas I, en werd Nicolaas' vader tsaar van Rusland als Alexander II. Nicolaas werd op dat moment de nieuwe tsarevitsj van Rusland.
Nicolaas verloofde zich in de zomer van 1864 met prinses Marie Sophie Frederikke Dagmar van Denemarken. Dagmar was de tweede dochter van koning Christiaan IX van Denemarken en koningin Louise van Hessen-Kassel. Ook was ze de schoonzus van Albert Eduard, Prins van Wales.
Van Nicolaas werd gedacht dat hij een goede en stabiele gezondheid had, tot het tegendeel bleek en Nicolaas ziek werd. Er werd verondersteld dat hij bronchitis had, en werd naar Zuid-Frankrijk gestuurd. Terwijl hij in Frankrijk was, verslechterde zijn gezondheid en stierf hij op 24 april 1865 in Nice. De doodsoorzaak was hoogstwaarschijnlijk tuberculose.
Op zijn sterfbed uitte Nicolaas de wens dat zijn verloofde zou trouwen met zijn jongere broer, en opvolger als tsarevitsj, Alexander. Deze trad na de dood van Nicolaas in het huwelijk met prinses Dagmar. Na de dood van Alexander Nikolajevitsj werd hij tsaar Alexander III. Uit het huwelijk van Alexander en Dagmar werd de latere tsaar Nicolaas II geboren.