Blackpool i/ˈblækpuːl/
is a seaside resort in Lancashire, England, on England's northwest coast. The town is on
the Irish Sea, between the Ribble and Wyre estuaries, 17.5 miles (28.2 km)
northwest of Preston, 27 miles (43 km) north of
Liverpool, 30 miles (48 km) northwest of
Bolton and 40 miles (64 km) northwest of Manchester. It had an estimated population of
142,065 at the 2011 Census.[2][3]
Throughout the Middle Ages and Early Modern period, Blackpool was a
coastal hamlet in Lancashire's Hundred of Amounderness, and remained such until
the mid-18th century when it became fashionable in England to
travel to the coast in the summer to bathe in sea water to improve
well-being. In 1781, visitors attracted to Blackpool's 7-mile
(11 km)[4]
sandy beach were able to use a new private road, built by Thomas
Clifton and Sir Henry Hoghton. Stagecoaches began running to
Blackpool from Manchester in the same year, and from Halifax in 1782. In the early 19th
century, Henry Banks and his son-in-law John Cocker erected new
buildings in Blackpool such that its population grew from less than
500 in 1801 to over 2,500 in 1851. St John's Church in Blackpool
was consecrated in 1821.
Blackpool rose to prominence as a major centre of tourism in
England when a railway was built in the 1840s connecting it to the
industrialised regions of Northern England. The railway made it much
easier and cheaper for visitors to reach Blackpool, triggering an
influx of settlers, such that in 1876 Blackpool was incorporated
as a borough, governed by its own town council and aldermen. In
1881, Blackpool was a booming resort with a population of 14,000
and a promenade complete with piers, fortune-tellers,
public houses, trams, donkey rides, fish-and-chip shops and
theatres.[4]
By 1901 the population of Blackpool was 47,000, by which time its
place was cemented as "the archetypal British seaside
resort".[4]
By 1951 it had grown to 147,000.
Shifts in tastes, combined with opportunities for Britons to
travel overseas, affected Blackpool's status as a leading resort in
the late 20th century. Nevertheless, Blackpool's urban fabric and
economy remains relatively undiversified, and firmly rooted in the
tourism sector, and the borough's seafront continues to attract
millions of visitors every year.[4]
In addition to its sandy beaches, Blackpool's major attractions and
landmarks include Blackpool Tower, Blackpool Illuminations, the
Pleasure Beach, Blackpool Zoo, Sandcastle Water
Park, the Winter Gardens, and the UK's only
surviving first-generation tramway.
A
postcard or
post card is a
rectangular piece of thick paper or thin
cardboard intended for writing and mailing without
an
envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as
wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the
Copper Country of the U.S. state of
Michigan, and
coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.
