Mostar (
Cyrillic:
Мостар,
Serbo-Croatian pronunciation: [mǒstaːr]) is a
city and municipality in southern
Bosnia and Herzegovina. Inhabited by
113,169 people,
[1]
it is the most important city in the
Herzegovina region, its cultural capital, and the
center of the
Herzegovina-Neretva Canton of the
Federation. Mostar
is situated on the
Neretva River and is the fifth-largest
city in the
country. Mostar was named after the bridge keepers
(
mostari) who in the medieval times guarded the
Stari
Most (Old Bridge) over the Neretva. The
Old
Bridge, built by the
Ottomans in the 16th century, is one of Bosnia and
Herzegovina's most recognizable landmarks, and is considered one of
the most exemplary pieces of Islamic architecture in the
Balkans.
Mostar (en cyrillique : Мостар) est
une ville de Bosnie-Herzégovine située dans le canton
d'Herzégovine-Neretva et dans la Fédération de
Bosnie-et-Herzégovine. Selon les premiers résultats du
recensement bosnien de 2013, la ville intra muros compte
65 286 habitants et sa zone métropolitaine, appelée
Grad Mostar, 113 1691.
Mostar est le centre administratif du
canton de
Herzégovine-Neretva. Depuis
2005, le
«
Quartier du Vieux pont de la vieille ville de
Mostar » est inscrit sur la
liste du patrimoine mondial de
l'
UNESCO
Mostar is een stad in
Bosnië en Herzegovina. De stad
ligt in het zuidwesten van Bosnië, op 80 kilometer afstand van de Bosnische hoofdstad Sarajevo. Mostar is de hoofdstad van het kanton
Herzegovina-Neretva, in de Federatie van Bosnië en
Herzegovina, en is de grootste en belangrijkste stad van de
streek Herzegovina.
De bevolkingsomvang bedroeg in 1990 130.000
inwoners, maar na de Bosnische Oorlog begin jaren negentig was
dat teruggelopen tot 60.000 inwoners.
De belangrijkste takken van industrie zijn tabak,
bauxiet en textiel. De belangrijkste wegverbinding is de
E73.
A
postcard or
post card is a
rectangular piece of thick paper or thin
cardboard intended for writing and mailing without
an
envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as
wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the
Copper Country of the U.S. state of
Michigan, and
coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.